Het journaal van afgelopen 18 november was een van de meest deprimerende afspiegelingen van deze tijd. Het is natuurlijk nooit een vrolijke boel. Er woeden oorlogen en de strijd verhevigt. Een stuntelende en roeptoeterende regering komt maar niet aan regeren toe. En op die 18e november kwam er ook nog een man voor een gesloten fabrieksterrein in beeld. De fabriek recyclede plastic.
Tekst Alexandra Gossink
Nu kan ik persoonlijk oorlogsconflicten niet oplossen, ook al vind ik er wat van. En ik heb destijds mijn stem gegeven aan een partij die duurzaamheid en natuurbehoud hoog in het vaandel heeft staan. Tot zover de capaciteit van mijn individueel handelen. Maar plastic. Ja, daar heb ik net iets meer vat op.
Ergens, diep in mij, was er een sprankje hoop dat het gebruik van plastic langzaam aan het dalen was. Het tegendeel blijkt het geval. De productie van plastic gaat wereldwijd, al is het gestaag, nog steeds omhoog.
Het in het journaal getoonde bedrijf, Umincorp, is een van de vijf plastic recycle fabrieken in Nederland die dit jaar failliet ging. “Bedrijven die plastic recyclen kunnen de concurrentie met goedkoop nieuw plastic uit het buitenland simpelweg niet aan” verklaarde de nieuwslezer.
EEN SPRANKJE HOOP, HOE DAN!
Hoe kan ik dan mijn sprankje hoop houden, vroeg ik me meteen af. Een rondgang door de supermarkt, een wandeling langs het strand, een blik in de afvalscheidingsbak; poeh. het valt niet mee je bijltje er niet bij neer te willen leggen. Je weet wel, je strijdbijl, het belangrijke gereedschap dat je nodig hebt om niet alleen een mening ergens over te hebben, maar daadwerkelijk aan te pakken.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik dit stuk begon te schrijven zonder dat ik wist waar ik het sprankje hoop eigenlijk precies vandaan moest halen. Uit mezelf? Mijn eigen dagelijkse keuzes als het om plasticgebruik gaat? Jawel, een beetje.
BUTTERFLY EFFECT
Ik maak een drupje verschil op het grote geheel, maar ik kan ook mijn omgeving beïnvloeden en vice versa. Mijn vrienden, mijn sportclub, mijn medesurfers; een mens hoeft niet per se de barricades op om een verschil te maken. Je kunt namelijk die vleugelslag van een vlinder zijn, die uiteindelijk een orkaan veroorzaakt. Heb je niet ooit een petitie getekend waardoor een bepaald wetsvoorstel niet doorging? Je stoeptegel gelicht en planten erin gezet waarop je buren je voorbeeld volgden? Al een eeuwigheid geleden een hervulbare waterfles en koffiekop voor take-aways aangeschaft? Kleine moeite, grote gevolgen!
Maar ik denk dat ik de meeste hoop put uit het feit dat ik niet opgeef. Dat jij niet opgeeft en dat iedereen die zich ook maar een beetje inzet voor een plasticvrije(re) toekomst niet opgeeft. Uiteindelijk gaat het om de lange adem. De vleugelslag die doorwerkt. De orkaan die het omslagpunt in plasticproductie gaat betekenen.
MIJN HOOP, DAT BEN JIJ
Wanneer je dit stuk leest, op de Surfrider site, is de kans groot dat jij zo’n strijdbijltje gebruikt en je inzet voor een schonere zee. Jij bent mijn hoop! Je let waarschijnlijk meer dan gemiddeld op je plastic gebruik, kiest bewust je producten en raapt weleens zwerfvuil op. Je inspireert je omgeving door te doen wat je doet
Wat? Je bent natuurlijk ook al donateur van Surfrider! 😇
Комментарии